"ΕΝΗΜΕΡΩΤΗΣ"
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ Νο
[
02654
]
[
2013.04.15 00:00
]
Ισότης και έννομος τάξις
Το Σύνταγμα των Ελλήνων, πιστό στην Μεγάλη Θεά της Ισότητος
και των διακηρύξεών της, εγγυάται αμέτρητες συγκινήσεις τέτοιων
«θεοφανειών».
Ωστόσο αν και η έννομος τάξις εμφανίζεται υπέρμαχος της ισότητος
και λογικώς υποχρεούται στην αυστηρή τήρησή της, εκδηλούνται
ανακολουθίες και ασυνέπειες. Έτσι, παρά τις διακηρύξεις απολύτου
ισχύος, της ισότητος όλων έναντι του νόμου, της ισότητος όλων
(ανεξαρτήτως φύλου), των ίσων δικαιωμάτων και (υποκριτικώς)
υποχρεώσεων, την ίση εξασφάλιση της αξιοπρεπείας όλων ανεξαιρέτως,
εντοπίζονται και αποκλίσεις που στερεοτύπως εκφράζονται ως «αναλόγως
προς τις δυνάμεις εκάστου». Συνεπώς, όλοι έχουν ίσα δικαιώματα
και υποχρεώσεις αλλά έκαστος επί παραδείγματι συμμετέχει στα
δημόσια βάρη χωρίς διακρίσεις μεν, «ανάλογα με τις δυνάμεις
του» δε.
Τέτοιες ανακολουθίες εγένοντο αντιληπτές από τους θεωρητικούς
του συντάγματος, οι οποίοι εισήγαγαν την έννοια της αναλογικής
ισότητος. Ότι δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις η απόλυτη εφαρμογή
της Ισότητος πλήττει στην ουσία της την ίδια την Ισότητα, και
επιβάλλεται κατά περίπτωση η αναλογική εφαρμογή της προκειμένου
να υπάρξει «δικαιοσύνη».
Έχουμε λοιπόν πλέον δύο περιπτώσεις ισότητος, την απόλυτο
και την αναλογική. Αλλ’ εάν ένα δικαίωμα διασφαλίζεται απολύτως,
ενώ ένα βάρος κατανέμεται αναλογικώς, τότε ποία δικαιοσύνη διασφαλίζεται
με την Ισότητα;
Αν ο ικανός υποχρεούται σε στράτευση, απαλλάσσεται ο ανίκανος.
Αν ο εύπορος υποχρεούται σε συμμετοχή στα βάρη, ο ασθενής
δεν συμμετέχει καθόλου.
Έτσι νομίμως τα βάρη περιορίζονται μόνο στους ικανούς.
Η πλέον εξοργιστική εφαρμογή απολύτου Ισότητος είναι επί
της εκλογής αρχών, ήτοι επί της ψηφοφορίας. Όλοι, άπαντες εξισούνται
στον παρανομαστή της δημοκρατίας. Όλοι είναι ισάξιοι παρά την
αδήριτη φυσική πραγματικότητα της διαφοροποιήσεως και διαβαθμίσεως
ως προς τις αντιληπτικές ικανότητες εκάστου. Εδώ δηλαδή η απόλυτος
ισότης επιβάλλεται διαβρωτικώς για να εκτοπίσει την φυσική δικαιοσύνη.
Αλλά κατά τα άλλα, τα βάρη φέρονται αναλόγως προς τις δυνάμεις
εκάστου...
Η δημοκρατία πρέπει να αποφασίσει επί τέλους ποία εκ των
δύο ισοτήτων επικροτεί. Όποιος φέρει τα βάρη λαμβάνει και δικαιώματα:
αυτό είναι δικαιοσύνη. Όποιος δεν μπορεί, ας προσπαθήσει περισσότερο:
αυτό είναι φυσική πραγματικότης.
Είναι σαν να λέμε ότι κάποιος ικανός (άρα και εύπορος καθότι
και εργατικός) οφείλει στο κράτος ποσό ανάλογο προς τα κέρδη
του. Αλλά ο ανίκανος (που στερείται κερδών) ουδέν οφείλει στο
κράτος. Αλλά μεταξύ των είναι ίσοι περί τα δικαιώματα!
Το ποσό που κάθε φορά καταβάλλεται από τον πρώτο είναι υπέρτερο
και όλων των ποσών αθροιστικώς που ο δεύτερος θα καταβάλλει
εφ’ όρου ζωής! Και αυτό αναλογικώς κρίνεται δίκαιο! Αλλά με
απολύτους όρους είναι προφανής αδικία κατά των ικανών, των οποίων
η δημιουργική εργασία συντηρεί στρατιές ολόκληρες ανικάνων.
Μήπως έπρεπε να εφαρμόσουμε την αναλογική ισότητα και επί παραδείγματι
στους λογαριασμούς της ΔΕΗ; Το ίδιο καταναλισκόμενο ρεύμα να
χρεώνεται διαφορετικώς προς τον καθένα, αναλόγως προς το εισόδημά
του; Μη γένοιτο...
Αν η δημοκρατία επιθυμεί ισότητα, ας την εφαρμόσει. Η φυσική
πραγματικότης θα εξεύρει ισορροπίες και θα εκδηλωθεί όπως πρέπει.
Αλλά η δημοκρατία είναι διπρόσωπη...
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΓΡΑΨΕ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK
